Komentarze:

Magdalena Madej

…

Krystyna Nahlik

…

Joanna Szaleniec

Rewelacyjne zderzenie konwencji hard-SF z grozą rodem z opowieści Lovecrafta, na dodatek doprawione szczyptą mistycyzmu. Autor wydaje się być naprawdę wytrawnym Mistrzem Gry – z dużą wprawą buduje napięcie, początkowo przekonując graczy, że znajdują się w uniwersum rodem z „Obcego”, a następnie zaskakując ich pojawieniem się Wielkiego Przedwiecznego. Zaletą scenariusza jest również w mojej opinii nieliniowość i wielowarstwowość, która nie powoduje jednak utraty przejrzystości. Tekst jest jednak napisany w sposób mało interesujący, a dobry pomysł nie stanowi dostatecznej bazy dla mocno zarysowanej fabuły.

Michał Madej

…

Tomasz Z. Majkowski

Cieszy mnie, że autor pokornie wyznaje na początku, że zżynał z Alienów i Blade Runnera – bo jedyna różnica między konglomeratem tych filmów, a przygodą, to fakt obsadzenia w roli łotra Wielkiego Robaka (kto nie wie, niech się dowie – chtonianie wyglądają jak grzechotniki Mojave z DL, czyli gąsienice z mackami z przodu) w osobie Ashud mela (poprawna pisownia imienia jego brata to Shudde M’ell – ale wobec dowolności, z jaką w scenariuszu traktuje się reguły pisowni polskiej tego rodzaju nieścisłości nie dziwią mnie ani-ani). I przyznaję, że nieco ubawił mnie tenże robal w roli hakera. ale to drobiazg.

Nie ma tu niestety właściwego scenariusza – są zarysowane postaci, jest tło i obszernie opisane wprowadzenie, a potem brakuje nieco pary. Geologowie są nieco od czapy, a potępieńczy plan wysadzenia SI pociskiem balistycznym (przypominam, rzecz dzieje się na asteroidzie) wzbudza lekki uśmieszek. Ale przy odpowiednim poprowadzeniu można się tym scenariuszem całkiem nieźle pobawić – stacje więzienne zawsze miały swój specyficzny urok, a piękne i niewinne sztuczne inteligencje to to, o czym śnią androidy (obawiam się bowiem, że o elektrycznych owieczkach marzą wyłącznie replikanci o niezmiernie szczególnych upodobaniach).

Słowem, tekst plasuje się w kategorii przeciętniaków.

Maciej Reputakowski

Na wstępie należy, dla porządku, zaznaczyć dwie sprawy: nie najlepszy styl (co jednak nie jest w konkursie na scenariusz sprawą kluczową, choć z pewnością istotną) oraz błąd w założeniach. Autor tekstu deklaruje, iż Asteroid to scenariusz detektywistyczny. Owszem, mamy tutaj śledztwo, ale nie zostało ono oparte o schemat dochodzenia detektywistycznego. W efekcie otrzymujemy raczej thriller z elementami horroru (w zależności od tego, jak mocny nacisk zostanie położony na siły nadprzyrodzone).

Ponadto – przygody detektywistyczne powinny być spisane bardzo szczegółowo, a autor zakłada, iż zarysuje jedynie tło wydarzeń. Założenie niezbyt szczęśliwe, ale przy tym niekonsekwentne, gdyż tekst nie pozostawia raczej wątpliwości, co i kiedy się powinno wydarzyć. Słowem, na przyszłość, nie ma potrzeby aż tak się asekurować.

Asteroid mocno igra z regulaminem konkursu, który wyraźnie zabrania przysyłania scenariuszy rozgrywających się w systemach autorskich. Autor sprytnie (lub przypadkowo) unika dyskwalifikacji, podając, iż przygoda rozgrywa się w realiach Zewu Cthulhu. Problem w tym, że na początku sesji, gracze o tym nie wiedzą – otrzymują postaci z charakterystykami do innego systemu. Prowadzi to do nie lada konfuzji – z jednej strony mechanika z, dajmy na to, Cyberpunka, a z drugiej świat, który jednak z CP2020 wiele wspólnego nie ma. Wydaje się, iż przydałoby się nieco więcej konsekwencji, tym bardziej, iż proponowane na końcu postaci zdecydowanie wpisują się w estetykę ZC.

Bohaterowie stanowią zresztą największe niedociągnięcie, co w przypadku thrillera jest szczególnie rażące. Treść sugeruje, iż między postaciami powinno dochodzić do spięć (to jak najzupełniej jasne), a gracze nie powinni sobie ufać (co jest z kolei raczej niefortunnym stwierdzeniem). Tymczasem ilość sugestii, na czym potencjalny MG mógłby zbudować tą atmosferę wzajemnych podejrzeń, pozostaje znikoma. Brakuje również postaci, w którą mogłaby się wcielić kobieta – być może warto byłoby zrezygnować z niezależności takiego BN jak Winona (uśmiech do autora za imię) i dać się taką postacią pobawić graczowi.

Podobnie rzecz ma się z proponowanymi chwytami, które mają tworzyć nastrój niepokoju i zagrożenia – są dość proste i ograne. Aczkolwiek, jeśli MG umiejętnie się nimi posłuży, prawdopodobnie zadziałają. Na uwagę zasługuje natomiast pomysł z zegarkiem i przybywająca wodą. Stare, ale jare. Warto również pochwalić za zachęcenie MG do stworzenia handoutów dla graczy. Szkoda, że scenarzysta nie zdecydował się podesłać skanu jakiejś swojego autorstwa pomocy do gry. Nie jest to oczywiście zarzut, gdyż regulamin nie wymaga podobnych dodatków, lecz jedynie wyraz żalu.

Asteroid jest kolejnym „scenariuszem środka”, który zapewni – przy wprawnym MG, który wygładzi niedociągnięcia – porządną zabawę. Stanie się tak jedynie wtedy, gdy prowadzący nie będzie próbował tworzyć struktury opowieści detektywistycznej. Nie może być bowiem historią detektywistyczną przygoda, w której jedynym sposobem, by gracze dowiedzieli się całej prawdy o Ktulakach z Marsa, jest nie dedukcyjne dochodzenie, lecz bezpośrednia wypowiedź jednego z BN. A to jest chwyt z zupełnie innego gatunku…

Ponieważ rozmiar recenzji nie pozwala omówić wszystkich aspektów tekstu, jestem otwarty na rozmowę przez e-maila – repek@repe.k.pl lub na GG: 1416169. Zapraszam serdecznie!