Piotr Cichy

Dawno nie było tutaj w Quentinie scenariusza do Potwora Tygodnia. To dobry system i myślę, że nadający się do jednostrzałów, więc scenariusz konkursowy mógłby ładnie pasować.
Doceniam porządną rozpiskę tajemnicy według wzoru z podręcznika, ze szczegółowym rozpisaniem oryginalnych antagonistów i ich mechaniką oraz wszystkimi pozostałymi elementami: zarysem tajemnicy, zahaczką, torem odliczania, miejscami i postaciami niezależnymi.
Zwięzła forma jest dużym plusem pracy, ale też niestety, mam wrażenie, jej słabością. Decydując się na rozpisanie materiałów do przygody w mniejszej liczbie znaków, musimy dołożyć dodatkowy wysiłek, aby każde słowo było potrzebne i wzbogacało przygodę. (Słynny cytat przypisywany Pascalowi, Markowi Twainowi lub Goethemu: „Nie miałem czasu na napisanie krótkiego listu, więc napisałem długi.“) Tutaj niestety nie zawsze tak jest. Mam wrażenie, na przykład, że można było dać mniej tła antagonistów, a dopracować ich obecne akcje i sposób konfrontacji z drużyną. Osadzenie przygody w miejscowości wypoczynkowej w Egipcie, to świetny pomysł – ale można to było lepiej opisać, mocniej nasycając tekst konkretnymi pomysłami do wykorzystania. Obecnie dostajemy całkiem przyzwoitą podstawę do improwizacji, ale czy sesja będzie udana, czy nie, w ogromnej mierze będzie zależeć wyłącznie od Mistrza Gry i graczy. Autor nie do końca wykorzystał możliwość wsparcia ich zabawy.
Sieć restauracji Izyda – gdyby nazywały się Sfinks (Sphinx), byłoby zabawniej.
Portrety Kheremre w restauracjach to fajny pomysł – może wspierać budowanie klimatu dziwności.
Szkoda, że nie ma przykładów fałszywych plotek, które można usłyszeć od handlarza z bazaru.
Podobnie warto byłoby dodać przykłady pułapek z grobowca.
„Profesora nie było w pokoju już od dłuższego czasu” – większa precyzja, a może wręcz rozpisanie ostatnich wydarzeń pomogłyby poprowadzić to niewielkie śledztwo, które, jak rozumiem, mogłoby zainteresować graczy w początkowej części przygody.
Przydałoby się jakieś zahaczenie Ostatniej Gwardzistki w fabule. Postać ma fajny pomysł (staruszka od kotów, kapłanka Bastet), ale byłoby lepiej, gdybyśmy wiedzieli, skąd mogła się dowiedzieć o otwarciu grobowca, a z drugiej strony o przybyciu bohaterów. Pojawi się od tak, jako deus ex machina? Trochę słabe rozwiązanie. Może mogły przyprowadzić ją koty. Szkoda, że nie ma o tym mowy w tekście.

Ola Durlej

„All inclusive” to przyjemna i napisana po Polsku (a nie po polskiemu, jak się zdarza) przygoda do Potwora Tygodnia w egipskich klimatach. Faraonowie, mumie, tajemnicze kulty i starzy bogowie – wszystko jest!
Podoba mi się, że scenariusz nie zakłada typowego „zaprosił was stary kolega”, a podsuwa MC różne opcje. Z drugiej strony, zakładanie, że postacie nie rzucą się na pierwszą, widoczną oznakę nadnaturalnego jest najprawdopodobniej błędne. Przecież nie będą czekać, aż słońce zgaśnie, no na bogów!
Brakuje mi tu czegoś. Postacie i miejsca są opisane bardzo oględnie i bezosobowo. Ot, typowe jednostki. Chciałabym zobaczyć w każdej i u każdej z nich coś charakterystycznego, co odróżni je od innych, szczególnie jeśli chodzi o miejsca. Jak wygląda Labirynt Kheremre, co szczególnego ma w sobie Grobowiec Amehmesa, w jaki sposób hotel niewoli ludzi? Nieco więcej smaku znacznie poprawiłoby tą, w gruncie rzeczy bardzo poprawną pracę.

Wojciech Rosiński

All inclusive nie jest scenariuszem w klasycznym pojęciu tego słowa. Nie uważam, tego jednak za wadę, a wręcz przeciwnie, ciesze się, że w konkursie znalazło się miejsce dla playsetu napisanego do systemu opartego na silniku PbtA.

Jak wypada all inclusive, oceniając go przez pryzmat systemu, do którego został napisany? Moim zdaniem jest przede wszystkim poprawnie przygotowany. Mamy tutaj związanie akcji, mamy lokacje podzielone na rodzaje sceny, mamy postacie neutralne z przypisanymi rolami no i mamy potwora a w sumie nawet potwory. W sumie to, że zamiast jednego potwora są dwa to jedyne odejście od normy, na jakie pozwolił sobie autor. Cała reszta jest ze sobą bardzo spójna, ale dość standardowa. Klimat Egiptu oraz mumii jest ok, ale to dość oklepane motywy. Jest solidnie, ale jak dla mnie nieprzesadnie interesująco.

Trochę szkoda, że autor nie poszedł bardziej w stronę tematyki, którą insynuuje tytuł. Zestawienie klasycznego egipskiego złola z jakimś niespodziewanym bardziej zachodnim diabelstwem, grasującym w hotelu dla turystów mogłoby stanowić bardzo fajny i zaskakujący twist na formule egipskiego horroru. Autorze, masz fajne pomysły, i warsztat, aby zrobić z nich solidną przygodę. Na przyszłość sugeruję dać ponieść się fantazji.

Podsumowując mamy tutaj solidny, ale niestety niewybitny materiał. Z czystym sumieniem poleciłbym go komuś, kto chce rozegrać przygodę w potwora tygodnia z mumią w roli głównej. Zabrakło tutaj trochę odwagi, aby pójść all in i rozwinąć motyw hotelu.

Karol Gniazdowski

Po pierwsze – wyrazy uznania za przesłanie materiału do gry PbtA. Cieszyłbym się, gdyby więcej takich prac pojawiało się na konkursie.
Dostajemy tu przyjemny klasyk z mumią, mocno kojarzący się z wiadomymi filmami. Pryncypia gry zakazują rozpisania scenariusza, ale dają solidne wskazówki, jak powinny wyglądać użyteczne materiały i w świetle tych instrukcji chcę zwrócić uwagę na kilka elementów, które według mnie utrudnią korzystanie z przygotowanej tajemnicy:

1. Sekcja „No planning ahead” podaje, że barwne spekulacje nad tym, co może się stać, są jak najbardziej w porządku, byle tylko nie stały się częścią wymuszanej sekwencji zdarzeń. Myślę, że materiał bardzo by zyskał na odrobinę większym rozmachu w takich spekulacjach. Z pewnością stałby się przydatniejszy dla potencjalnych prowadzących, z których zdjąłby ciężar dodatkowej pracy. Zarysowane grubą kreską elementy dają wystarczająco, by takie spekulacje zacząć, ale skrupulatnie nie podejmują ich za wiele.
2. Countdown nie posiada sprecyzowanego czasu, co czyni go mniej przydatnym do wyobrażenia sobie realnej sytuacji w świecie. Podręcznik do gry podaje, że nazwy kolejnych kroków są symboliczne i wymienia przykład, w którym do niektórych z nich przypisano zobiektywizowaną chronologię – np. „pięć lat później”. Pewna pomoc w osadzeniu odliczania w czasie byłaby bardzo pomocna, szczególnie dla mniej zaprawionych w bojach prowadzących.
3. Zahaczki – prowadzą do wykopalisk, ale są miękkie. Nie podnoszą ciśnienia. Podręcznik podaje, że idealna zahaczka krzyczy „tu jest potwór”. Tutaj start przygody wydaje się niemal skromny.

Ogólnie rzecz biorąc całość sprawiła wrażenie materiału, który nie pomaga ruszyć z kopyta. Nad którym trzeba będzie trochę więcej pomyśleć i odrobinę go przed startem dogęścić. Ale nawet jeśli ma on swoje wady, to cieszę się, że pojawił się na konkursie. Mam nadzieję, że w następnych latach zobaczymy więcej tego typu propozycji!

Przemysław Frąckowiak-Szymański

• Z technicznego punktu widzenia raczej nie ma się czego czepiać – nic nie kłuje w oczy, jest czytelnie, bez rozwlekania, informacje są łatwo dostępne.
• Nie jestem fanem wstępu w stylu „cały dzień nicnierobienia w hotelu” – tego typu rozwlekłe prologi o niczym mają tendencję nadawania tonu wielkiej nudy całej przygodzie. Takie scenki spełniają pewną rolę w dłuższych kampaniach, ale podczas jednostrzału raczej skupiłbym się na tym, by je aktywnie eliminować.
• Rozumiem minimalistyczną formę, ale przez nią brakuje mi np. jakichś kilku przykładowych pułapek, w jakie można wpaść w staroegipskim grobowcu. Jestem MG o bardzo małym rozumku, takie rzeczy lepiej żebym miał pod ręką, bo w ferworze prowadzenia może mi zabraknąć popkulturowej mądrości o obniżających się sufitach i ścianach na ukrytych zawiasach, i co wtedy?
• Największym grzechem tego playsetu jest to, że jest… jakiś taki nijaki, ograny? Chyba jedyny pomysł, który mi się spodobał, to sieć kiepskich restauracji dla turystów będąca wylęgarnią kultu zagłady. Takie to życiowe. Niestety, to za mało, by uratować pracę przed ostateczną oceną: meh.

Marysia Borys-Piątkowska

Faraonowie, Mumie, Egipt! Super klimat i bardzo fajnie mi się czytało tę przygodę. Opis Tajemnicy w pierwszym akapicie sprzedaje mi ten scenariusz w pełni, prezentując rosnącą stawkę i napięcie.

Im dalej w las, tym niestety gorzej, ale nie aż tak, żebym nie chciała zagrać. Ta przygoda jest napisana bardzo poprawnie, świetnie wpisuje się w template Potwora Tygodnia, daje przestrzeń Graczom i MGkowi oraz zawiera dopracowane opisy głównych NPCów. To, czego mi zabrakło, to lepiej zarysowane zahaczki fabularne dla Graczy. Każda z prezentowanych lokacji jest charakterystyczna i ciekawa, na miejscu Autora/Autorki wycisnęłabym z nich jak najwięcej, aby podać MGkom jakieś zahaczki fabularne, tropy i inne elementy fabularne, które pomogłyby uspójnić i urozmaicić całość. Obrazy Kheremre to właśnie clue, którego, w moim odczuciu, jest za mało.

Setting świetny, teza nieskoplikowana i trochę wyeksploatowana, ale grywalna i ciekawa, a na pewno dająca wiele dobrej zabawy podczas sesji.

W krótkim tekście wazna jest treść i sposób komunikacji, a tutaj wiele fajnych rzeczy ginie pod tzw. labniem wody.

Niemniej, jak dla mnie, jedna z lepszych przygód tej edycji.

Marek Golonka

Tajemnica do Potwora Tygodnia dobrze wyważona między klasyką a eksperymentem: z jednej strony oferuje dość typowe zagrożenia, z drugiej komplikuje wszystko za sprawą dwójki Potworów i pokusy, by zamiast na nie polować, skupić się na turystyce.

Tekst jest trochę dłuższy, niż typowe przygody do Potwora (np. te z „Tome of Mysteries”), ale to wynika właśnie z przedstawienia dwójki Potworów. Świat dookoła tej dwójki jest ciekawy, może zaangażować Łowców na różne sposoby, lista ciekawych Miejsc i Statystów jest odpowiednia. Cieszy też to, jak blisko związane ze sobą są oba Potwory i to, że Strażnik dostaje sugestie co do interakcji między nimi. Czytając tę Tajemnicę czuję, że dostaję dużo materiału do jej poprowadzenia, ale też, że nie mam pojęcia, jak to się wszystko skończy – to dokładnie takie wrażenie, którego szukam w materiałach do Potwora Tygodnia.

Widzę tu dwa drobne problemy – jeden fabularny, drugi mechaniczny. Po pierwsze, scenariusz bardzo mocno skupia się na brytyjskim archeologu i traktuje lokalne postaci nieco bardziej pobieżnie. Mamy gdzieś w tle Gwardię Bastet, ale dowiadujemy się o niej na ostatniej stronie i mimochodem. To dość ograny schemat: w fikcji osadzonej w dawnych koloniach często poświęca się więcej uwagi kolonistom niż skolonizowanym. Chętnie zobaczyłbym więcej informacji o Gwardii, albo po prostu przerobił brytyjskiego profesora na miejscowego naukowca.
Po drugie, ponieważ postaci w Potworze zawsze są Łowcami, opcja potraktowania wyjazdu do Egiptu po prostu jako odpoczynku nie będzie dla nich zbyt atrakcyjna. Jeśli osobie autorskiej zależy na tym, by pokusa była realna, warto ją wzmocnić. Można by na przykład dodać hotelowi Ruch dający Łowcom premie za każdy dzień spędzony tam na nicnierobieniu albo rozrzucić ważne wskazówki wśród gości, by Łowcy mogli prowadzić śledztwo pod przykrywką odpoczynku (i może odkryć, że spędzili na odpoczywaniu więcej czasu, niż planowali?).

Widzę więc kilka sposobów na uczynienie tej Tajemnicy bardziej nietypową i charakterystyczną, ale już teraz jest bardzo solidna i poprowadziłbym ją z dużą przyjemnością.

Asia Wiewiórska

“Potwór tygodnia” jest grą, z którą mam problem. Z jednej strony w podręczniku stoi “spraw żeby świat wydawał się prawdziwy” oraz “uczyń życie Łowców niebezpiecznym i strasznym”, z drugiej kilka stron dalej jest przykład gry o “Mongolskich Robakach Śmierci”, które plują jadem i strzelają piorunami. Czy tylko ja widzę tu pewną sprzeczność? Zobaczmy więc jak to wygląda w “All Inclusive”.

FORMA

W “Potworze tygodnia” jak wiadomo są nie “scenariusze” lecz “tajemnice” a “All Inclusive” jest w pełni zgodny ze strukturą tajemnicy opisaną w podręczniku do gry. Szablon ten zabezpiecza nieliniowość gry oraz umożliwia rozgrywkę w trybie play-to-find-out, charakterystyczny dla mechaniki PBTA. W publikacji mamy więc drobiazgowo opisane zdolności i moce przeciwników, z czego znaczna większość ofensywna – wskazuje to, że gra będzie nastawiona głównie na walkę. Muszę tutaj przyznać, że autor/ka ma wzorowe podejście do lokacji, przeciwników czy statystów, każdorazowo wskazując ich rolę i motywację w grze. Nie ma więc większej wątpliwości do czego należy je wykorzystać.

TREŚĆ

Mam jednak wrażenie, że “All inclusive” nie oferuje Graczom żadnej tajemnicy do rozwikłania i przez to sprawia, że bohaterowie mogą tylko reagować na rozwój nadnaturalnych wydarzeń, czyli powrót na ziemię potworów – dwójki danych kapłanów pewnego boga. Opisane w publikacji backstory potworów jest bo jest, ale nawet ich odkrycie nie wniesie wiele do gry i nie sprawi, że bohaterowie postąpią inaczej. W tajemnicy brakuje bowiem postulowanych w podręczniku trudnych wyborów, jak choćby tego, aby wykorzystanie słabości potworów wiązało się z ryzykiem dla świata lub dla samych bohaterów. Istot tych nie sposób też żałować, bo poza tym, że pięknie wpasowują się w iście “cthuliczną” koncepcję mrocznego kultu ze starożytnej przeszłości, nie ma w nich nic głębszego. W niektórych tajemnicach do “Potwora tygodnia” autorzy wskazują niezwykłe pomysły na pokonanie potwora, które mogłoby się dla Graczy wiązać z jakąś nieszablonową decyzją. A tu nic. Nawet by mi serce nie zadrżało. Prowadzący musiałby dodać wiele od siebie, żebym miała poczucie tak postulowanego przez grę ryzyka czy grozy.

ATMOSFERA I INNE REFLEKSJE

W mojej ocenie na niekorzyść tajemnicy działa także ta jedna dość mętna zahaczka, która kreuje naprawdę mało ciekawą sytuację początkową. Aż z ciekawości zerknęłam na przykładową tajemnice z podręcznika “Potwora tygodnia” (str. 188) i co tam mamy? “Seria nietypowych zjawisk pogodowych”, “tornado, powódź”, “regularne napaści”, “wieści o błyskawicznie psującym się jedzeniu”, “latających przedmiotach”. Opublikowana z “All Inclusive”: “nerwowa atmosfera wśród robotników na wykopaliskach”, łagodnie mówiąc nie sprawia, że ciary chodzą. Rzeczywiście może warto raczej zostać w SPA, wcinać hamam mahshi, sączyć drinki z palemką i nie przejmować się tą całą nadchodzącą apokalipsą.

“All inclusive” to pulp w czystej postaci, do którego Prowadzący musiałby dokoncypować wiele, aby Graczom chciało się wejść w akcję jak w dym. Choć wiem, że każdy z bohaterów to Łowca co to polowanie ma we krwi, jednak jako Prowadząca nie chciałabym wystawiać Graczy na taką wielką próbę i jednak wolałabym zaoferować im na wstępie coś intrygującego, co sprawi że chętnie i bez poczucia zagubienia wejdą w ten częściowo improwizowany świat starożytnego mroku.